Boğsağa geldin mi ilk adımı atmış oluyorsun mis gibi kokan Silifke’ye. Yol boyunca sağında masmavi denizi solunda yeşille beraber sarı kırmızı beyaz çiçeklere bürünmüş baktıkça bakasın geldiği küçük tepeleri. Sabahın erken saatlerinde güneşin doğuşunu akşamında batışını izleyebildigin yıllara meydan okumuş, insanların iyi ve kötü günlerine sevinçlerine üzüntülerine şahitlik etmiş buram buram tarih kokan bir kalesi var. Koca ilçeyi ortadan ikiye ayıran göksu ırmağı ise daha ayrı bir güzellik. Taş köprüden geçeceksin ırmak kenarında oturup bir çay içeceksin o güzelliği seyrederek. İçini bir huzur kaplıyor arınıyor bütün olumsuz düşüncelerden. Dar boğazdan geçip ayateklaya gideceksin. Meyrem ana kilisesini ziyaret edeceksin. Çarşı merkezine indiğinde herşey ayağının altında dağınık değil. Aradığını bulursun bir cadde üzerinde. Canın mi sıkıldı topla sevdiklerini çık çamdüzüne piknik yapmaya. Sevecen sıcak kanlı birbirini tanıyan düşmanlık düşünmeyen art niyet taşımayan dostum dedikleri için canını vermeye hazır olan insanlarını tanıyacaksın Silifke’nin değerli olduğunu insan olduğunu anlarsın. .. Olduğum yerin adı büyük sadece kendisi küçük. Baktığın her yer bina inşaat alanı. Ağaç yüzüne hasret kalırsın. Her tarafı ayrı oyunlarla dolu. Çıkarcı insanların sahip olduğu maddi durumun iyi ise dostun olduğu bir yer burası. 12 yıldır buradayım ve hiç leylek görmedim. Oysa Silifke’de jüpiter tapınağının sütunlarının üzerinde bazı evlerin bacalarında görürdüm leylekleri. Burayı kuşlar bile terketmiş. Hayat 12’den sonra başlarmış yalan koskoca bir yalan. Saat ondan sonra tek başına bir kadın sokak da yürüyemez. Erkek bile olsa zor. Gidebilecek iki üç yer dışında huzur bulayım diyebileceğin bir yer yok. Burası büyük eğlence dolu bir yer değil sadece adı büyük.. İnsanların beyni gelişmemiş. Havası insanları gibi ne yapacağı belli değil. Denizi desen pislik dolu. Uzaktan davulun sesi hoş gelir yakınlaşınca kulak tırmalar. Burası böyle bir yer işte. …….
Özlem TÜNCAR
